Robot süpürge bir ileri bir geri, biraz sağa biraz sola hareket ediyor. Ben koltukta uzanıyorum, kendime uzanıyor ve anlamaya çalışıyorum. Ne zamandan beri ufak tefek ağrılar beni bu kadar korkutuyor?
Genç olamayacak kadar yaşlı, yaşlı sayılamayacak kadar gencim. Bu yaşlarımda fiziksel olarak yaşadığım irili ufaklı sıkıntıların psikolojimi alt üst edeceğini tahmin edemezdim. Düşünüyorum da bir yerim ağrıdığında ne zamandır bu kadar korkak oldum? Vesvese, endişe ve stresin uçsuz girdabında kaybolacak gibi olduğumda aklıma babamın "duvarı nem, insanı gam yıkar" sözü geliyor. Belki biraz rahatlamam gerekirken bu sefer gam'dan yıkılan insanların arasına rahatça karışabileceğimi düşünüp daha da dibe çekiliyorum.
Sağlam bir irade ve psikolojinin uzun sürede inşaa edilmiş temellerine dayanmanın ne kadar değerli olduğunu tekrar anlıyorum. Gerçekten itiraf etmeliyim böyle duyguları yaşayacağımı hiç düşünmez ve ihtimal dahi vermezdim.
____
Yeni işimin 5. ayında Viyana'daki ofisimizde youtube'dan gogol'un paltosunu dinliyorum. Issız bir adamın günlüğünde okuduğum cimriler cimrisi olma hissiyatının paltonun fiyatını duyan ana karakterin gözlerinin kararması ile ilişkili olduğunu da o zaman fark ediyorum.
____
Şükrediyorum, umutluyum ve geleceğe karşı heyecanlıyım.
