Düşüncelerim kendini tekrar ediyor. Aynı tasfir hiç değişmiyor. Ve mavi nokta güneş etrafında bir tur daha dönüyor.
Biraz uzaklaşınca bile görünmeyen mavi noktanın içinde elbette görünmeyen bizler, bir iz bırakma peşinde savrulup gidiyoruz. Bu blog benim en devamlı izim olabilir. Hangi defterin hangi sayfasına neler karaladığımı bile hatırlamıyorum. Ki defterler çoktan geri dönüşüp restoranların masaları üzerindeki kalitesiz pecetelere dönüştüler bile.
Ayşem nasıl da hızlı büyüyor, gülüşlerini ve ağlayışlarını kaçırdığım için üzüntü hissediyorum. Ailem büyüyor ancak ailem, ben ve arkadaşlarım yaşlanıyor, değişiyoruz. Oradan huysuz bir adamın "ee ne olmasını bekliyordun? böyle oldu, böyle olur" dediğini duyuyorum.
Huysuz bir adam için yeni yılın pek bir afililiği yoktur, o bilir ki bizler küçük telaşlarımızda boğuluruz. Bu telaşlar bizi bize düşüren, bizi bizden ayıran, bizi kör eden telaşlar.
Devamı gelecek..
