Kuğular

Birden oluverir her şey, cümle mühendisi değil isen susman gerekir. Konuşmayı bilmiyor isen en azından dinlemeyi öğren.

Ve bunları yapamıyor isen ne yapman gerekir? Bazen tam olarak anlayamaz ve tam olarak anlatamazsın. En çok geçmişte yaşadıklarından korkarken, eskisi gibi olmamasından da korkarsın.

Kuğular şahit olur o anlara, adım adım ararsın, bulamamaktan korkarsın. Sonra bir bakarsın oradadır ona doğru koşarsın. İnanmak istediğin şeyi milyon defa tekrarlar, zamandan koparsın.

Bilmiyorsun neden böyle olduğunu, bilmiyorsun nasıl düzelteceğini, bilmiyorsun nasıl anlatacağını düşüncelerini.

En korktuğun şey bazen gerçek olur. Artık insanlar dinlemez birbirlerini, onların fikirleri vardır, onlar biliyordur senin zaten ne düşündüğünü, ne söylediğin, ne söyleyeceğini, neyi isteyip neyi istemediğini. Öyle olunca da sen varken yok olursun.

Ama ben inanıyorum, eskisi gibi olacak çünkü "öyle bişey demedi".

Hayatın gel-gitleri insana çok şey öğretiyor. Akışa kapıldığında göremediği şeyleri gösterip kıymet bildirtiyor.

Kuğular aynı yerde duruyor ve kim bilir nelere şahit oluyor.

Veda zamanı geldiğinde

Veda zamanı geldiğinde insan buruklaşır, çoğu zaman kabul etmek istemediği bir gerçekle karşılaşır.

Ey doğduğum ev, "teşekkürler" sana en çok yakışır.
Ilk defa altıma işediğim, ilk defa başımı vurduğum, duvarını çizdiğim, kapısını tekmeledigim ve yıllarca küçücük odasında tavanına yapıştırdıgim yıldızlara bakarak kocaman hayaller kurduğum ev.

Bizi koruduğun ve bir yuva olduğun için teşekkürler. Balkonunda sefa suremedik, her yerini güzel güzel yaptiramadik, belki sana cok iyi bakamadik ama sen bize cok iyi baktın.

İlk evimiz, yuvamız seni ve salonda babanem dayansın ve beni uyutsun diye alakasiz bir yere koyulmus kalorifer petegini hic hic unyacagim. En büyük kavgaları, üzüntüleri heyecanları senin duvarların arasında yaşadık.

Teşekkürler, Allahaısmarladık..