sıkıntıdan

insanın yapacak birşeyleri olmaması kötü. yada sadece çalışacak dersleri olması.

kafamda bir plan belirledim, pek kişiyle paylaşmadım henüz. ben hiç tren yolculuğu yapmadım ve merak ediyorum, aslında bayağıda ilgimi çekiyor. bu ilgi cengiz aytmatov amcamızın "gün olur asra bedel" kitabıyla ayrı bir boyuta ulaşmıştı. planım şudur; 1 aylık kombine bileti şuanda demiryolu ulaşımın -yüksek hızlı tren hariç- 150tl imiş. eğer trenle çok yeri geziceksem bu daha uygun oluyor. yanıma bisikletimide alayım diyorum. indiğim şehirlerde ulaşımı sağlıklı yoldan olması için, zaten iki tekerin üstündeyken kim tutar ki beni.  hatta kalkış saatlerine bakarak 3-5 günlük bir rota bile belirledim kendime. bakalım bunu gerçekleştirebilecekmiyim. şuan yalnız yapmak istiyorum bunu. ancak yol arkadaşsızda yol geçmez hani, zamanı gelsin düşüneyim onu da.

yaklaşık 5buçuk hafta sonra okulum bitecek. hazırlık atlama sınavı.. hocaların sözlerine ve geçen senekilerin anlattıklarına bakarak arkadaşlarımın azımsanmayacak bir kısmı bu sınavı geçemeyip yaz okuluna kalcak. ben hangi gruptayım emin değilim ama kalcak gibide durmuyorum hiç nedense?

insan avutmak pek bana göre değil sanırsam, hani üzülen bir insanın yanına gidip birşeyler söyleyip acısını paylaşıyormuş gibi yapmak -yada paylaşmak. ihtiyacı olduklarında değer verdiğim kişilerin yanında ne kadar olabiliyorum bilmiyorum. gerçi insanlara değer vermekle ilgili düşüncelerim gitgide çirkinleşiyor. ne güzel küçükken herkesi kendim gibi zannederdim. aklım almazdı gerçekten, ve halen almaz bazı şeyleri pek kabullenemem. imkanlılık sınırlarını zorlayamıyorum bazen. ancak tersini yapabildiğim doğru sayılabilir.

bu yazıyı konudan konuya atlayarak sıkıntıdan uzatabilirdim ancak yapmayacağım. sanırım benim düşünce damarlarım hafiften tıkandı. bu aralar yazarken eskisi kadar keyif almıyorum. belki sende okurken sıkılıyorsundur..

bu arada uygun büyüklükte çıta bulursam kocamaaan bir uçurtma yapıcammm!!