uyku kaçtı, mızıka çaldı

uzun zamandır heyecanlandırmadı hiçbir şey beni. sadece üzüldüm insanların durumlarına, düşüncelerine, bir köşeye sinmiş gözlerine. ama bu aralar bi heyecandır aldı gidiyor. musluğu açsam barajı, göğe baksam denizi görüyorum. ne kadar uzun zamandır heyecanlanmıyorsam artık unutmuşum heyecandan dikkatim dağıldığını. dağılmıyor bu sefer.  aslında kaçmak istiyor beynimin aptal yanı. kaçmayacağım. ve uyku kaçacak, kaçtı nedenine gelince facebookta bir mesaj okudum bu. mızıka çalsın istedim o yüzden çaldı, ancak sabahın bu saatinde 4duvar arası kısılmışken mızıkamın sesinden rahatsız olabilecek insanlar var diye çalmadım. ama çaldı. şimdi fena mı olurdu hava serin diye üzerime aldığım bir battaniyeyle yüksekte bir tepeden doğu ya bakmak? odamın camından seyretmek yerine güneşi. ve inanıyorum olurdu güzel her doğan güneşin yokki bir daha eşi.